Στα τελομερή επικεντρώθηκαν οι προσπάθειες μίας ομάδας αμερικανών ερευνητών προκειμένου να πετύχουν την επέκταση ζωής σε ανθρώπινα κύτταρα.
Ακόμη μία “μάχη” στον πόλεμο ενάντια στη γήρανση πέτυχαν αμερικανοί επιστήμονες οι οποίοι, όπως αναφέρεται στο Journal of the American College of Cardiology, κατάφεραν να πάνε ένα βήμα παραπέρα την έρευνα γύρω από την ανανέωση ανθρωπίνων κυττάρων.
Φυσικά δεν πρόκειται για κάποιο “μαγικό φίλτρο”. Ωστόσο εκτιμάται ότι μπορεί να βοηθήσει πολύ προς την κατεύθυνση της διαχείρισης παθήσεων, όπως είναι η προγηρία, αυξάνοντας το προσδόκιμο επιβίωσης των πασχόντων και βελτιώνοντας σημαντικά την ποιότητα ζωής τους.
Η προγηρία αφορά σε μία εξαιρετικά σπάνια, προοδευτική γενετική διαταραχή η οποία προκαλεί πρόωρη γήρανση στα παιδιά. Τα συμπτώματά της συνήθως ξεκινούν να εμφανίζονται στα δύο πρώτα χρόνια ζωής, ενώ προς το παρόν δεν υπάρχει θεραπεία και οι πάσχοντες υποκύπτουν στη νόσο στην αρχή της εφηβίας τους.
Η ασθένεια προκαλείται από μια μετάλλαξη στο γονίδιο LMNA. Γι’ αυτό και οι περισσότερες έρευνες για την εξεύρεση θεραπείας επικεντρώνονταν -μέχρι σήμερα- στη γενετική μετάλλαξή του.
Τί άλλαξε με τη νέα έρευνα των επιστημόνων από του Houston Methodist; Όπως έγινε γνωστό, η ερευνητική ομάδα επικεντρώνεται στα τελομερή, τις περιοχές δηλαδή του DNA που βρίσκονται στο τέλος του χρωμοσώματος και οι οποίες μπορεί να μην έχουν μεγάλη πληροφοριακή αξίαπροστατεύουν την χρήσιμη γενετική πληροφορία από τη φθορά.
Ο λόγος που εστιάζουν εκεί βρίσκεται στο γεγονός ότι ξέρουμε ήδη ότι τα τελομερή μικραίνουν σε μήκος με την πάροδο των ετών. Και είναι ακριβώς αυτή η διαδικασία που συμβαίνει ταχύτερα στα άτομα με προγηρία και τα καθιστά ηλικακά γηρασμένα από τα πρώτα κιόλας χρόνια ζωής.
“Αυτά τα παιδιά πεθαίνουν από καρδιακή προσβολή και εγκεφαλικό σε ηλικίες 13, 14, 15 ετών” αναφέρει ο John P. Cooke, M.D., Ph.D., Πρόεδρος του Τμήματος Καρδιαγγειακών Επιστημών στο Ινστιτούτο Houston Methodist Research Institute. Και προσθέτει: “Παρότι οι μέχρι σήμερα θεραπείες είναι χρήσιμες, προσθέτουν μόλις ένα με δύο χρόνια ζωής, κατά μέσο όρο, στα παιδιά. Θέλαμε να κάνουμε κάτι που θα βελτιώσει την ποιότητα ζωής των παιδιών και δυνητικά θα τους επιτρέψει να ζήσουν περισσότερο. Γι΄ αυτό και ξεκινήσαμε τη μελέτη των κυττάρων τους, ώστε να δούμε αν μπορούμε να βελτιώσουμε τη λειτουργία τους”.
Αυτό επίσης που εξέπληξε τους ερευνητές ήταν η δραματική επίδραση της επέκτασης των τελομερών πάνω στα κύτταρα, καθώς όπως λέει η Cooke “δεν περίμεναν να δουν τόσο μεγάλη επίδραση”, η οποία θα τα έκανε να λειτουργούν και να διαχωρίζονται φυσιολογικά, επεκτείνοντας ταυτόχρονα τη ζωή τους αλλά και τη λειτουργία τους.
