Του Μάξιμου Χαρακόπουλου
Το… Γραφείο του Ρουβίκωνα στη Φιλοσοφική ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Εδώ και χρόνια είναι αλήθεια ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση βρίσκεται σε οριακό σημείο. Ωστόσο, τα απανωτά επεισόδια βίας του τελευταίου διαστήματος κατέδειξαν ότι η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου. Βεβαίως, η εικόνα μπάχαλου που εμφανίζουν τα πανεπιστήμια δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Οι σοβαρές παθογένειες έχουν προϊστορία δεκαετιών. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης η ανοχή σε κάθε ακρότητα, στο όνομα του περιβόητου πανεπιστημιακού άσυλου που ήλθε να κατοχυρώσει την ελευθερία του λόγου μετά την δραματική εμπειρία της επταετίας, έγινε καθεστώς. Ζήσαμε πολλά επεισόδια αυτού του «έργου». Η ελληνική περίπτωση συνιστούσε μια αρνητική μοναδικότητα, ίσως σε παγκόσμιο αλλά σίγουρα πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η δυνατότητα του οποιουδήποτε, ακόμη και εξωπανεπιστημιακού, να κάνει ό,τι του καπνίσει εντός των ακαδημαϊκών χώρων δεν έχει ανάλογό του. Το να κτίζονται οι πόρτες στις αίθουσες που είναι οι καθηγητές ή να διαλύεται το μάθημα γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι είναι ελληνική πατέντα. Και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αυτές οι πρακτικές, στις οποίες δεν τολμήσαμε να βάλουμε αποφασιστικά φρένο, επηρέασαν καταλυτικά τη συμπεριφορά ολόκληρης της κοινωνίας. Η αίσθηση ότι με την απειλή της βίας, με τον λεγόμενο «τσαμπουκά», μπορεί να καταπατηθεί οποιοσδήποτε κανόνας για να επιτευχθεί ο στόχος, έγινε πρακτική σε κάθε σχεδόν εκδήλωση της δημόσιας ζωής.
Με την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, η τριτοβάθμια εκπαίδευση παραδόθηκε εξολοκλήρου στην ανομία. Η πολιτική που ακολούθησε το υπουργείο Παιδείας, και με τους τρεις υπουργούς που βρέθηκαν σε αυτή τη θέση, υπήρξε καταστροφική. Ιδιαίτερα, ο εκτρωματικός νόμος Γαβρόγλου για το άσυλο επέφερε την γενική αποχαλίνωση εντός των Πανεπιστημίων των διαφόρων μπαχαλάκηδων αλλά και στοιχείων του κοινού ποινικού δικαίου. Το ποια είναι η πραγματική κατάσταση το ακούσαμε τις τελευταίες ημέρες και απ’ όσα κατήγγειλαν διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί καθηγητές όπως ο κ. Μπαμπινιώτης, που προτείνει ακόμη και το κλείσιμο των σχολών μέχρι να παρθούν μέτρα από την Πολιτεία.
Είναι φανερό, όμως, από τη στάση που κρατά η κυβέρνηση, ότι τέτοια πρόθεση δεν υπάρχει. Ο κ. Γαβρόγλου, εκτός τόπου και χρόνου, συνεχίζει να κάνει λόγο για «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» που θα εκδιώξει εμπόρους ναρκωτικών και τραμπούκους από τις σχολές, και δεν κάνει ούτε νύξη για κατάργηση του νομοθετικού του τερατουργήματος. Γιατί στην ουσία δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε. Δυστυχώς, ο ομφάλιος λώρος του βαθέως ΣΥΡΙΖΑ με «συλλογικότητες» που δρουν σε καθεστώς ασυδοσίας φαίνεται πως δεν κόπηκε ποτέ. Οι ίδιοι, άλλωστε, κάνουν λόγο για… δικά τους παιδιά! Μοναδική ελπίδα αλλαγής είναι οι εκλογές και η εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής που θα ξαναδώσει τα πανεπιστήμια σε αυτούς που πραγματικά ανήκουν και αυτή τη στιγμή είναι όμηροι του περιθωρίου: στους φοιτητές τους και την ακαδημαϊκή κοινότητα.
