Ένα κοράκι ήταν πολύ ευχαριστημένο με τη ζωή του. Μια μέρα όμως, είδε έναν κύκνο ολόλευκο και σκέφθηκε ότι αυτός θα έπρεπε να είναι ο ευτυχέστερος των πουλιών. Του είπε λοιπόν ότι σίγουρα θα είναι το πιο ευτυχισμένο πουλί. Ο κύκνος του απάντησε ότι για κάμποσο καιρό πίστευε ότι όντως ήταν το πιο ευτυχισμένο πουλί, μέχρι που συνάντησε έναν παπαγάλο που το φτέρωμά του είχε δύο χρώματα. Είπε λοιπόν ο κύκνος στο κοράκι ότι ο παπαγάλος θα έπρεπε να είναι το ευτυχέστερο όλων των πουλιών.
Ο κόρακας ξεκίνησε προς αναζήτηση του παπαγάλου. Όταν τον συνάντησε, του είπε ότι θα έπρεπε να είναι το πιο ευτυχισμένο πουλί του κόσμου με τα δύο του χρώματα, αφού ο ίδιος είχε μόνο ένα χρώμα. Ο παπαγάλος είπε στον κόρακα ότι για πολύ καιρό πίστευε ότι ήταν το πιο ευτυχισμένο πουλί με τα δύο του χρώματα, μέχρι που συνάντησε ένα παγώνι. Ο παπαγάλος είτε στο κοράκι ότι το παγώνι θα έπρεπε να είναι το πιο ευτυχισμένο πουλί του κόσμου με όλα του τα χρώματα.
Ο κόρακας πήγε να συναντήσει το παγώνι που ήταν κλειδωμένο σ’ ένα κλουβί και του είπε ότι θα έπρεπε να είναι το πιο ευτυχισμένο πουλί του κόσμου με όλα αυτά τα χρώματα ενώ εκείνος, ο κόρακας, είχε μόνο ένα. Το παγώνι απάντησε ότι και αυτό πίστευε ότι ήταν το ομορφότερο πουλί του κόσμου. Επειδή όμως ήταν πολύ όμορφο, οι άνθρωποι θέλανε να το πιάσουν και να το κλείσουν σε κλουβί. Με θλιμμένη φωνή, το παγώνι είπε στον κόρακα ότι νόμιζε ότι το μαύρο κοράκι ήταν το πιο ευτυχισμένο από όλα τα πουλιά του κόσμου γιατί ήταν ελεύθερο να πετάει όπου θέλει.
Γιατί είμαστε δυστυχισμένοι; Γιατί πάντα νομίζουμε ότι οι άλλοι είναι πιο ευτυχισμένοι από εμάς. Δεν εκτιμούμε την πραγματική αξία αυτού που μας έδωσε ο Θεός, πράγμα που μας οδηγεί σε θλίψη. Πρέπει να αποδεχτούμε και να σεβαστούμε αυτό που λάβαμε, να μάθουμε να είμαστε ευτυχείς και να πάψουμε να συγκρινόμαστε με τους άλλους, γιατί αυτό μας οδηγεί αμετάκλητα στη δυστυχία.
(Απο το Γιόγκακσεμαμ τεύχος 3)
