Η διάσπαση προσοχής αποτελεί μια συμπεριφορική- νευρολογική διαταραχή που εμφανίζεται από την παιδική ηλικία…
Σημεία που ενδεχομένως μας προβληματίσουν ότι το παιδί παρουσιάζει διάσπαση μπορεί να είναι: Βαριέται εύκολα και δε συγκεντρώνεται στις εργασίες του, δακόπτει συχνά το δάσκαλο, το συμμαθητή, το φίλο για να πει κάτι που σκέφτηκε αυθόρμητα και συνήθως άσχετο με την περίσταση, κινείται αδέξια και γρήγορα μέσα σ’ ένα χώρο χωρίς να προσανατολίζεται, χάνει αντικείμενα ή ξεχνάει που τα έβαλε, δεν υπακούει σε κανόνες κ.ά .
Σε πολλές περιπτώσεις η διάσπαση προσοχής συνοδεύεται από ύπαρξη και άλλων συμπεριφορικών/νευρολογικών διαταραχών και φυσικά αφορά σε περισσότερα από ένα πλαίσια της καθημερινής ζωής του μαθητή: σχολείο, σπίτι, παρέες, κοινωνικός περίγυρος. Tα πολλά πλαίσια μας βοηθάνε να κάνουμε πιο ασφαλή διάγνωση και να αποκλείσουμε περιπτώσεις απλής ύπαρξης υπερκινητικότητας για μικρό χρονικό διάστημα σ΄ ένα νέο περιβάλλον…
Αν το παιδί σας παρουσιάζει κάποια από τα παραπάνω σημάδια, τότε καλό είναι να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό ο οποίος θα προχωρήσει σε αξιολόγηση της κατάστασης. Συνήθως η διάγνωση γίνεται μέσω μιας δομημένης ατομικής συνέντευξης με το παιδί και μιας άλλης που απευθύνεται στους γονείς… Μετά το στάδιο της διάγνωσης και αξιολόγησης ακολουθεί η αντιμετώπιση του προβλήματος. Σε δύσκολες περιπτώσεις ενδέχεται να ακολουθηθεί φαρμακευτική αγωγή προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα έντονα συμπτώματα της διάσπασης προσοχής και υπερκινητικότητας. Η χρήση φαρμάκων ωστόσο γίνεται με φειδώ και συνήθως για μικρό χρονικό διάστημα, αφού σκοπός δεν είναι ο εθισμός σε φαρμακευτική αγωγή.
Σε ήπιες μορφές η διάσπαση αντιμετωπίζεται με μικρές παρεμβάσεις και λύσεις που ακολουθεί ο δάσκαλος της τάξης σε συνεργασία με το οικογενειακό περιβάλλον.
Τέτοιες λύσεις μπορεί να είναι η ύπαρξη ήρεμου και συγκεκριμένου χώρου μελέτης, απουσία εξωτερικών ερεθισμάτων όταν το παιδί εκτελεί μια εργασία, υπενθύμηση κανόνων συμπεριφοράς κάθε φορά που παρεκτρέπεται ο μαθητής…
Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται εξατομικευμένο πρόγραμμα παρέμβασης καθώς κάθε παιδί είναι μοναδικό και με ιδιαίτερες ανάγκες. Το σημαντικότερο όμως είναι να δείχνουμε αποδοχή, αγάπη, υπομονή και να επιβραβεύουμε κάθε βήμα προόδου.
Ιουλία Κοντού
Δασκάλα ειδικής αγωγής
