Μία από τις πιο συχνές ερωτήσεις που μου κάνουν ασθενείς που είχαν χειριστικούς γονείς, είναι:«Είμαι υποχρεωμένος να τους συγχωρήσω;».
Η απάντηση είναι: «Όχι δεν είσαι, αλλά αν τα πράγματα εξελιχθούν καλά, ίσως να θελήσεις να το κάνεις». Η συγχώρεση δεν είναι το τέλος από μόνο του, αλλά υπο-παράγωγο της διαδικασίας της συμφιλίωσης, με όσα μας πονάνε.
Κάτι άλλο που μου λένε οι ασθενείς μου, όταν τους ενθαρρύνω να κρατάνε επαφές με τους χειριστικούς γονείς τους, είναι ότι δεν τους θέλουν στη ζωή τους. Κι εγώ συνήθως απαντώ: «Αυτό οφείλεται στον τρόπο που σου φέρονται τώρα. Ωστόσο, εάν σταματούσαν να σου φέρονται έτσι, πιθανόν να τους ήθελες στη ζωή σου». Το να μην έχει κανείς μια αγαπημένη οικογένεια στην οποία να ανήκει, είναι κάτι για το οποίο ο άνθρωπος δεν είναι προορισμένος από τη φύση του.
Παρ’ όλο που μπορεί να μην μπορούμε ή να μην θέλουμε να ξεχάσουμε το παρελθόν, οι περισσότεροι από εμάς θα μπορούσαμε να συγχωρήσουμε τους χειριστικούς γονείς μας, αν μας το επέτρεπαν. Ωστόσο, αν η οικογένειά σου, συνεχίζει να σου φέρεται άσχημα και να αντιμετωπίζει τη κακοποίηση που σου έχουν ασκήσει σαν κάτι που δεν έγινε ποτέ, πώς είναι δυνατόν να τους συγχωρήσεις;
Ένα ερώτημα που επίσης προκύπτει, είναι αν κάποιος που έχει κακοποιηθεί από τους γονείς του στο παρελθόν, μπορεί να τους εμπιστευτεί το παιδί του, αν δηλαδή οι παππούδες είναι ικανοί, να φυλάξουν το εγγόνι τους. Η απάντησή μου είναι όχι. Εάν οι γονείς σας φαίνεται να μην καταλαβαίνουν τη θέση σας, τότε πιθανόν να μην έχουν έρθει σε συμφωνία με όσα σας έκαναν στο παρελθόν.
Εάν απαιτούν να τους αφήσεις να σου φυλάξουν τα παιδιά, τη στιγμή που παραμένουν χειριστικοί και σε θεωρούν παράλογο επειδή αρνείσαι, πώς είναι δυνατόν να τους συγχωρήσεις; Η συγχώρεση σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι και φαντάζει αδύνατη!
Αυτό που προσπαθώ να κάνω, και που είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι της ψυχοθεραπείας, είναι να πείσω τους ασθενείς ότι είναι προς όφελός τους να βρουν έναν τρόπο να επικοινωνήσουν με τους γονείς τους για αυτό που τους ενοχλεί. Φυσικά είναι απολύτως κατανοητό, ο ασθενής να αρνηθεί στη περίπτωση που η κακοποίηση που είχε δεχθεί από τους γονείς του σαν παιδί, ήταν σοβαρή και ακραία.
Οι ασθενείς μου, με κάποιο τρόπο νομίζουν ότι προσπαθώ να αλλάξω το παρελθόν κάτι που όμως είναι, προφανώς, αδύνατον. Ωστόσο, μπορούμε να αλλάξουμε την επίδραση που έχει το παρελθόν επάνω μας. Ο στόχος τη διαδικασίας είναι να αλλάξουμε τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα τώρα, στο παρόν διότι το πρόβλημα δεν είναι στο παρελθόν. Το πρόβλημα είναι ότι οι δυσλειτουργικές νοοτροπίες που περνάει μια οικογένεια στο παιδί, το ακολουθούν μέχρι την ενήλικη ζωή του, δηλαδή στο παρόν. Και αυτές τις νοοτροπίες κουβαλούν ακόμη και όταν περνάνε πολλά χρόνια και οι γονείς φεύγουν από τη ζωή.
Προκειμένου να ξεπεράσετε τη κακοποίηση από τους γονείς σας και να προχωρήσετε χωρίς να μεταφέρετε απωθημένα στη τωρινή σας οικογένεια ή στα παιδιά σας, είναι σημαντικό να έρθετε σε μια αμοιβαία συνεννόηση με τους γονείς σας ανεξάρτητα από το αν θέλετε να έχετε σχέσεις μαζί τους ή να τους συγχωρήσετε.
Ένα άλλο ζητούμενο που πρέπει να λάβετε υπόψιν, δεν είναι να «διορθώσετε» τους γονείς σας, γιατί αυτό είναι αδύνατον, αλλά να «διορθώσετε» τη σχέση σας μαζί τους.
_______________________
~ David M. Allen, M.D Καθηγητής Ψυχιατρικής
Πηγή: parents24.gr, psychologytoday.com
