Ο εγκέφαλός μας, είναι καλωδιωμένος με τέτοιο τρόπο, ώστε να διαμερισματοποιεί και να δημιουργεί μοτίβα. Κατά μία έννοια, εξελικτικά, αυτό μας προσφέρει ένα ασφαλές περιβάλλον. Η απουσία επιλογής και ελέγχου της έκβασης του αποτελέσματος, μας μετατρέπουν σε ακινητοποιημένες μηχανές, που πολεμούν παθητικά να ξεφύγουν με ανασφάλεια, φόβο και άγχος.
Γιατί; Γιατί δεν έχουν τη χειροποίητη ασπίδα του επισφαλούς μοτίβου, που χτίστηκε επί χρόνια τόσο προσεκτικά με μία μικρή παράλειψη· το άγνωστο των πιθανοτήτων.
Το μόνο βέβαιο, είναι το αβέβαιο.
Ας πάρουμε για παράδειγμα, την τέλεια σχέση με τον σύντροφο, τον φίλο, τον συνεργάτη, τον αδερφό μας. Είμαστε σίγουροι, ότι έχουμε κατακτήσει αμφότεροι το υπέρτατο γνώθι σ’ αυτόν, ώστε να αισθανόμαστε διάφανοι, τόσο μεταξύ μας, όσο -κυρίως- με τον ίδιο μας τον εαυτό; Ή έρχεται μία μέρα που “πέφτουμε από τα σύννεφα“, “δεν πιστεύουμε αυτό που μας συμβαίνει“, που ενώ “βάζαμε το χέρι μας στη φωτιά“, τελικά πέσαμε έξω;
Όλα είναι πιθανά, ακόμα κι αν έχουμε την αυτοπεποίθηση, ότι είμαστε σίγουροι για την τρέχουσα κατάσταση στη ζωή μας.
Σκεφτείτε πόσο ευάλωτοι είμαστε απέναντι σε, ασυνείδητα ή μη, ερεθίσματα του παρελθόντος, που έχουμε απωθήσει η χρησιμοποιήσει, για να σμιλεύσουμε την προσωπικότητά μας. Ερεθίσματα εσωτερικά και εξωτερικά, που μας ωθούν να δράσουμε, να σκεφτούμε, να νιώσουμε, αναλόγως περιστάσεως και συμπαίκτη.
Μπορούμε, πράγματι, να είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας; Για τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα και γύρω μας; Για τη δουλειά μας; Για την υγεία μας; Για το αύριο; Για το αμέσως μετά το τώρα;
Υπάρχουν πολλά “κι αν” για τα οποία, όσο και να ανησυχούμε, να αγχωνόμαστε, να φοβόμαστε, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να παράγουμε αρνητικά σενάρια και φανταστικές απειλές, χάνοντας πολλές ευκαιρίες, που εμπεριέχονται στα πολλά “τότε”.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να προσέξουμε την αβεβαιότητα, που επικρατεί εξαιτίας πραγματικών γεγονότων και πλασματικών υποθέσεων, που παίρνουν σάρκα και οστά στο μυαλό μας σε γιγαντιαίες διαστάσεις.
Σε εποχές αβεβαιότητας, είναι σχεδόν εγκληματικό να αγκαλιάζουμε τη σκέψη, που μας οδηγεί στο χειρότερο πιθανό σενάριο, αφού ακόμα και αν δεν έχει συμβεί / συμβαίνει / συμβεί, το ζούμε σε μία παράλληλη νοερή ολόδική μας πραγματικότητα.
Ακόμα κι αν ζωντανεύουμε χαρούμενα σενάρια, η προσδοκία μας και η πιθανή μη πραγματοποίηση τους με τον τρόπο που τα πλάσαμε, θα φέρουν αρνητικά συναισθηματικά και ψυχολογικά αποτελέσματα.
Θρηνούμε όσα ακόμα δε χάσαμε και αντιδρούμε σε όσα δεν έχουν λάβει καν χώρα ποτέ και πουθενά, παρά μόνο μέσα μας.
Η ανάγκη μας για καθησυχαστική επιβεβαίωση, δε θα καλυφθεί ποτέ πλήρως και για τίποτα. Η ανησυχία μας, για όσα δεν είναι στο χέρι και τον έλεγχο μας είναι ανώφελη και εξουθενωτική.
Είναι, όμως, στο χέρι μας να αλλάξουμε σκοπιά και οπτική και να αποδεχτούμε την έννοια του αναπόφευκτου, του άγνωστου, του αβέβαιου, όχι μοιρολατρικά ως καταδίκη, αλλά ως ρεαλιστική πρόκληση.
Εξάλλου, αβεβαιότητα δε σημαίνει βέβαιη καταστροφή.
Οφείλουμε να φροντίσουμε όσα επαφίενται στη δική μας μεταχείριση, με ειλικρινή προσπάθεια και να αντιμετωπίσουμε τα πιθανά και μη υπολογίσιμα σενάρια, ως φυσικά κίνητρα ανακάλυψης, αυτοβελτίωσης και ανακούφισης.
Η αποδοχή και προσαρμογή στις εναλλαγές καταστάσεων είναι ζωτικής σημασίας για την ψυχική μας υγεία και την ευθυγράμμισή μας με την πραγματικότητα. Η αντίσταση στην επερχόμενη αλλαγή αποτελεί μεν φυσική αντίδραση, αναποτελεσματική δε, εφόσον, είτε μας αρέσει είτε όχι, θα συμβεί.
Να περιμένεις το αναπόφευκτο και όταν έρθει αντιμετώπισέ το όσο και όπως περνάει από το χέρι σου. Μέχρι εκεί που μπορείς.
***
Πηγή: Ελευθερία Καρακατσίνα – freedomsays
