Συμβάσεις μεταξύ ΤΕΙ και προσώπων, που προσλαμβάνονται για ένα διδακτικό έτος ή εξάμηνο προς παροχή διδακτικού ή ερευνητικού έργου, δεν αποτελούν συμβάσεις παροχής εξαρτημένης εργασίας και καλύπτουν έκτακτες ανάγκες των ΤΕΙ, ακόμη κι αν καταρτισθούν κατ΄ επανάληψη.
Την απόφαση αυτή εξέδωσε η Ολομέλειας του Αρείου Πάγου
Σύμφωνα με την απόφαση:
Κύριο διακριτικό γνώρισμα της σχέσης εξαρτημένης εργασίας αποτελεί η ιδιαίτερη ποιότητα της δέσμευσης και εξάρτησης του εργαζομένου, ώστε να δικαιολογείται η ειδική προστασία του από το εργατικό δίκαιο.
Επί συνάψεως αλλεπάλληλων συμβάσεων εξαρτημένης εργασίας ορισμένου χρόνου, εάν δεν δικαιολογείται η συμφωνηθείσα περιορισμένη διάρκεια αυτών, θεωρείται ότι έχει καταρτισθεί ενιαία σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου.
Ο χαρακτηρισμός ορισμένης σχέσεως κατά την προαναφερόμενη έννοια ανήκει στο δικαστήριο και δεν αποκλείεται στις εργασιακές σχέσεις του Δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Η σχέση όμως του επί συμβάσει προσωπικού των Τ.Ε.Ι., όπως οι αναιρεσείοντες, που προσλαμβάνονται με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου του άρθρου 19 § 1α’ ν. 1404/1983 για την παροχή διδακτικού και ερευνητικού έργου, δεν είναι, ούτε υποκρύπτει, σχέση εξαρτημένης εργασίας, διότι αυτοί δεν υποβάλλονται κατά την εκτέλεση του έργου τους αυτού, ενόψει της φύσης του, σε ιδιαίτερη δέσμευση και εξάρτηση από τον εργοδότη (ΤΕΙ), που να δικαιολογεί την ειδική προστασία τους από το εργατικό δίκαιο.
Αυτοί διαθέτουν ευχέρεια πρωτοβουλιών και επιλογών, έχουν δικαίωμα για ανεξαρτησία και ελευθερία στην εκτέλεση του έργου τους στο πλαίσιο του προγραμματισμού και των σχετικών αποφάσεων του Τμήματος και επιτελούν δημόσιο λειτούργημα.
Εξάλλου οι προσλήψεις των ανωτέρω προσώπων από τα ΤΕΙ, τα οποία απολαύουν αυτοτέλειας, γίνονται υποχρεωτικά πάντοτε βάσει νέας προκηρύξεως και η τυχόν επανειλημμένη κατ΄ αυτό τον τρόπο πρόσληψή τους υπόκειται σε περιορισμένο από τον νόμο ανώτατο χρονικό διάστημα (μέχρι τρία έτη συνολικά), ενώ, σε κάθε περίπτωση, αυτοί δεν καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των ανωτέρω εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, αλλά έκτακτες και απρόβλεπτες ανάγκες τους (κάλυψη αναγκών λόγω αδειών των τακτικών καθηγητών, κενών θέσεων λόγω συνταξιοδοτήσεων μέχρι να ακολουθηθεί η νόμιμη διαδικασία κάλυψής τους με τακτικό προσωπικό κ.λπ.).
Εφόσον ο ορθός νομικός χαρακτηρισμός της σύμβασης εργασίας αποτελεί αντικείμενο της δικαιοδοτικής λειτουργίας των εθνικών δικαστηρίων και στην κρινόμενη περίπτωση διαπιστώνεται από αυτά ότι οι ανωτέρω διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου δεν υποκρύπτουν ενιαία σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, δεν συντρέχει περίπτωση και προσφυγής στις διατάξεις της κοινοτικής οδηγίας 1999/70/Ε.Κ.
Για την άσκηση πρόσθετης παρέμβασης δεν αρκεί ότι σε δίκη, εκκρεμή μεταξύ άλλων, πρόκειται να λυθεί νομικό ζήτημα που θα ωφελήσει ή θα βλάψει τον προσθέτως παρεμβαίνοντα, επειδή αυτό υφίσταται ή ενδέχεται να ανακύψει σε άλλη δίκη μεταξύ εκείνου και κάποιου από τους διαδίκους ή τρίτου, αλλά απαιτείται η έκβαση της δίκης, στην οποία παρεμβαίνει, να θίγει ευθέως, από άποψη πραγματικού και νομικού ζητήματος, τα έννομα συμφέροντά του.
Απορρίπτονται οι παραπεμφθέντες στην Ολομέλεια λόγοι της αίτησης αναίρεσης και η πρόσθετη παρέμβαση τρίτων προσώπων που επικαλούνται ότι έχουν όμοιες με αυτές των αναιρεσειόντων αξιώσεις κατά ΤΕΙ.
πηγή: https://www.esos.gr/
