Η ελληνική λογοτεχνία έχει αμέτρητα παραδείγματα εξαιρετικής γραφής.
Σας προτείνουμε τα παρακάτω δέκα βιβλία-που ξεχωρίζουν στην ελληνική λογοτεχνία.
Η Φόνισσα, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Κανείς δεν έχει περιγράψει με τόση απλότητα, αλλά συνάμα και τόση ειλικρίνεια την ανθρώπινη ψυχή. Η Φόνισσα είναι ένα βιβλίο ανατριχιαστικό μέσα στο λιτό του γράψιμο, με τον Παπαδιαμάντη να σκιαγραφεί την ταραγμένη ψυχή της πρωταγωνίστριας με έναν τρόπο που έκτοτε πολλοί, πολλοί συγγραφείς έχουν χρησιμοποιήσει ως… παρτιτούρα.
Η ζωή εν τάφω, του Στρατή Μυριβήλη
Ο ποιητής Ιωάννης Γρυπάρης το έχει χαρακτηρίσει το καλύτερο, το ανώτερο, το αρτιότερο πεζογράφημα που έχει να δείξει από τις καταβολές της μέχρι σήμερα η νεοελληνική πεζογραφία. Μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες, ο Μυριβήλης μάς προσφέρει ένα πολύ σκληρό μάθημα Ιστορίας για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και ένα εξαιρετικό λογοτέχνημα.
Ματωμένα Χώματα, της Διδώς Σωτηρίου
Ακόμα ένα πολύ σημαντικό μάθημα Ιστορίας (λογικό, έχουμε μπόλικη και είναι βαριά) γύρω από την Μικρασιατική Καταστροφή, την αιχμαλωσία και τους πόνους της προσφυγιάς. Και, πέρα από την σημασία του στην ελληνική λογοτεχνία, πρόκειται για ένα κείμενο πιο επίκαιρο από ποτέ.
Η Πάπισσα Ιωάννα, του Εμμανουήλ Ροΐδη
Καταδικασμένο ως «αντιχριστιανικό» και «κακοήθες», το βιβλίο του Εμμανουήλ Ροΐδη είναι ένα από τα σημαντικότερα δείγματα γραφής που έχει να επιδείξει η ελληνική λογοτεχνία. Το τολμηρότατο για την εποχή γράψιμο (αλλά και το θέμα!) απασχόλησε τους πάντες—και σίγουρα επηρέασε γενιές και γενιές συγγραφέων που ήθελαν να ταράξουν τα νερά.
Παραμύθι χωρίς όνομα, της Πηνελόπης Δέλτα
Ίσως το πιο σημαντικό βιβλίο της λατρεμένης συγγραφέα, που παρά τον τίτλο του, αποτελεί αναγκαίο ανάγνωσμα για κάθε ηλικία. Για την ακρίβεια, το Παραμύθι χωρίς όνομα πρέπει να διαβάζεται τουλάχιστον μία φορά, σε κάθε δεκαετία της ζωής μας—απλά για να θυμόμαστε τι σημαίνει αξιοπρέπεια, γενναιότητα και ηθική.
Το καπλάνι της βιτρίνας, της Άλκης Ζέη
Όταν, πριν λίγες μόνο μέρες, η Άλκη Ζέη μας αποχαιρέτησε, σχεδόν κάθε άνθρωπος που ξέραμε είχε κάτι να πει. Και το Καπλάνι της μάλλον είναι ο λόγος. Είναι ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία, και είναι επίσης από εκείνες τις ιστορίες που μπορεί να είναι γραμμένες για παιδιά, αλλά περνούν μηνύματα κοινωνικά, πολιτικά και (ξανά) ιστορικά.
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, του Νίκου Καζαντζάκη
Ένα βιβλίο που μας μεταφέρει στην Μικρά Ασία, αλλά πέρα από το ιστορικό του πλαίσιο, καταφέρνει να γίνει μια ανάλυση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μέσα από χαρακτήρες που βιώνουν στο έπακρο όλη την σφαίρα των συναισθημάτων. Υπάρχει λόγος που ο Καζαντζάκης θεωρείται από πολλούς ο σημαντικότερος Έλληνας συγγραφέας του 20ου αιώνα.
Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα, του Μενέλαου Λουντέμη
Το πιο αυτονόητο πράγμα για ένα παιδί, το σχολείο και η μόρφωση, είναι ένας αγώνας για τον Μέλιο, τον μικρό πρωταγωνιστή αυτού του σημαντικού βιβλίου. Ένα αγόρι με τέτοια δίψα για μάθηση, που καμία κακουχία δεν μπορεί να τον σταματήσει απ’ το να κυνηγάει τα όνειρά του. Και, ναι, ο Μέλιος είναι από τα καλύτερα role models που μπορεί να έχει ένα παιδί που σιγά-σιγά μπαίνει στην εφηβεία.
Ζ, του Βασίλη Βασιλικού
Η αληθινή ιστορία πίσω από την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, που εκδόθηκε μάλιστα ταυτόχρονα με την δίκη των κατηγορουμένων. Απαγορεύτηκε ευθύς από την Χούντα, και ξεκίνησε να μεταφράζεται στην Ευρώπη, στο πλαίσιο του αντιδικτατορικού αγώνα. Και, πάγια θέση μας, βιβλία που απαγορεύονται από δικτάτορες είναι τα πιο σημαντικά βιβλία.
Το βιβλίο της Κατερίνας, του Αύγουστου Κορτώ
Και για κάτι τελείως διαφορετικό, και πολύ πιο σύγχρονο. Ο Κορτώ είναι από τους πιο δημοφιλείς νέους Έλληνες συγγραφείς, και με αυτό το βιβλίο απέδειξε ότι είναι και από τους καλύτερους. Η σκιαγράφηση της διπολικής διαταραχής ποτέ ξανά δεν γράφτηκε με τόση ειλικρίνεια, τόση τρυφερότητα αλλά και τόση οργή. Και ένα βιβλίο που σου προκαλεί σε τόσο μεγάλο βαθμό αυτά τα τρία συναισθήματα, πρέπει να το ‘χεις διαβάσει.
