«Η παρουσία τους ήταν και παραμένει ζωτικής σημασίας για το πανεπιστήμιο χαρακτηρίζοντας τους ως πνευματικό κεφάλαιο του Αριστοτελείου».
Ο τίτλος του ομότιμου καθηγητή είναι τιμητικός τίτλος που απονέμεται σε καθηγητές πανεπιστημίου, οι οποίοι αποχωρούν από την ενεργό υπηρεσία. Τον τίτλο απονέμει η σύγκλητος του πανεπιστημίου στο οποίο δίδασκε ο αποχωρών, συνήθως όταν συντρέχουν ορισμένες προϋποθέσεις.
Κύρια προϋπόθεση είναι να έχει διακριθεί ο αποχωρών καθηγητής στην επιστήμη του έχοντας να επιδείξει σημαντικό έργο. Σκοπός του τίτλου, πέραν της αναγνώρισης, είναι και να δοθεί η δυνατότητα στον αποχωρούντα να συνεχίσει την ερευνητική ή διδακτική του δραστηριότητα στο πανεπιστήμιο και να προσφέρει τόσο στην κοινότητα της γνώσης, αλλά και στη στενή πανεπιστημιακή του κοινότητα με ανεύρεση επιδοτήσεων και χρηματοδοτήσεις της εργασίας του. Σε πολλές χώρες χρησιμοποιείται ο λατινικός όρος Emeritus.
Οι 69 Καθηγήτριες και Καθηγητές του ΑΠΘ, που έλαβαν τον τίτλο της Ομότιμης και του Ομότιμου κατά το έτος 2023, τιμήθηκαν σε ειδική εκδήλωση, σήμερα, Τρίτη 2 Απριλίου 2024, στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ.
Στην προσφώνηση του, ο Πρύτανης του ΑΠΘ, Καθηγητής Χαράλαμπος Φείδας, αναφέρθηκε στον τίτλο του «Ομότιμου» τονίζοντας πως για έναν καθηγητή συνιστά το επιστέγασμα μίας μακράς σταδιοδρομίας στα ακαδημαϊκά δρώμενα. Αναφερόμενος στους ομότιμους καθηγητές υπογράμμισε ότι η παρουσία τους ήταν και παραμένει ζωτικής σημασίας για το πανεπιστήμιο χαρακτηρίζοντας τους ως πνευματικό κεφάλαιο του Αριστοτελείου.
Ο Πρύτανης του ΑΠΘ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στο δυσαναπλήρωτο κενό που, κάθε χρόνο, αφήνει η αφυπηρέτηση δεκάδων Καθηγητριών και Καθηγητών στο έμψυχο δυναμικό και στις ακαδημαϊκές μονάδες, καθώς, όπως είπε χαρακτηριστικά, «χρόνο με τον χρόνο, “αιμορραγούν” ολοένα και πιο έντονα». «Και όπως όλες και όλοι μας γνωρίζουμε, το κενό αυτό δεν καλύπτεται πλήρως από την ελληνική πολιτεία, τουλάχιστον τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Αρκετές κατευθύνσεις και ειδικεύσεις στα προγράμματα σπουδών μας κινδυνεύουν να καταλήξουν “ανενεργές” λόγω της υποστελέχωσης σε διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό» ανέφερε και υπογράμμισε πως αρκετές από αυτές τις ειδικεύσεις συνεχίζουν και επιβιώνουν χάρη, στη φιλοτιμία πολλών ομότιμων καθηγητών που προσφέρουν ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες τους αλλά και των μαθητών τους που ακολουθούν τα χνάρια τους.
Τέλος, απευθυνόμενος στους Ομότιμους και στις Ομότιμες Καθηγητές/τριες τόνισε «Και θέλουμε εσείς, που ζήσατε όλα αυτά τα χρόνια τις στιγμές, τις μικρές και τις μεγάλες, να παραμείνετε δίπλα μας, να μας μεταλαμπαδεύσετε την εμπειρία σας και το πάθος που τρέφετε για την Επιστήμη και τις Τέχνες που υπηρετήσατε επί δεκαετίες. Να μεταφέρετε στις νέες γενιές όλα όσα μάθατε και ζήσατε εδώ, να στηρίξετε τις προσπάθειες των νεότερων συναδέλφων, να συνεχίζετε να προσφέρετε στην έρευνα και στη διδασκαλία που τόσο αγαπήσατε».
Στην αντιφώνησή του, με θέμα: «Παιδεία δύναμις θεραπευτική ψυχής και Παίδευσις παιδείας παράδοσις», ο Ομότιμος Καθηγητής του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, Αιμίλιος Μαυρουδής, υπογράμμισε πως αναπτύσσονται δυο ψευδο-πλατωνικοί ὅροι (ορισμοί), της παιδείας και της παιδεύσεως.
Κατά τον πρώτο ορισμό, παιδεία δύναμις θεραπευτικὴ ψυχῆς, η παιδεία (εννοείται η σωστή παιδεία), όχι μόνον καταρτίζει τον άνθρωπο γενικά με κάποιες γνώσεις ή τον καθιστά ειδήμονα κάποιας επιστήμης, αλλά τον απαλλάσσει και από τα πάθη του, από τα έντονα και παράφορα ή στρεβλά ψυχικά πάθη. «Σκοπός της παιδείας είναι η βελτίωση του ανθρώπου, η δημιουργία ατόμου με αυτοτέλεια σκέψης, πίστη στις διάφορες αξίες, συνέπεια και αποφασιστικότητα στις ενέργειές του. Η παιδεία είναι μια δύναμη δημιουργική, και μάλιστα όχι μόνον ατομική (και ατομική βέβαια) αλλά συνολική, ολόκληρης της κοινωνίας στην οποία είμαστε ενταγμένοι. Αυτή την παιδεία μπορούμε να την αποκτήσουμε χάριν μιας και μόνο αιτίας, διὰ τὸ λόγου μετέχειν, και για την ίδια αιτία παιδεία δὲ τῶν ἐν ἡμῖν μόνον ἐστὶν ἀθάνατον καὶ θεῖον» τόνισε και πρόσθεσε «Ο δεύτερος ψευδο-πλατωνικός ορισμός αφορά την εκπαίδευση·κατά τον συντάκτη του, Παίδευσις παιδείας παράδοσις· δηλαδή η παίδευσις αφορά τη μετάδοση όλων εκείνων των γνώσεων, ή τουλάχιστον μεγάλου μέρους βασικών γνώσεων, που συγκροτούν την παιδεία. Κατά την αρχαία αντίληψη καταλυτικός προς τον σκοπό αυτόν είναι ο ρόλος του δασκάλου, όπως επίσης και η τάξις της διδασκαλίας». Μεταξύ άλλων επισήμανε πως «κατά τα μεταγενέστερα χρόνια, όταν διευρύνθηκε και συστηματοποιήθηκε η διδασκαλία, κυρίως των επιστημών που σήμερα ονομάζουμε “θετικές”, άρχισαν να συντάσσονται εγχειρίδια προς χρήση των σπουδαστών, αλλά και έργα τα οποία τους καθοδηγούσαν στον τρόπο μελέτης των εγχειριδίων αυτών, υποδεικνύοντάς τους να ξεκινούν με την ανάγνωση των απλούστερων και πιο εύληπτων θεωριών και σταδιακά να ασχολούνται με τις περισσότερο σύνθετες. Απορρίπτεται ρητά η μελέτη μιας επιστήμης μόνον από βιβλία και όχι κοντά σε δάσκαλο, ο οποίος θα καθοδηγεί συνεχώς τον μαθητή και θα τον προφυλάσσει από παρανοήσεις και πεπλανημένες απόψεις».
Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκε η απονομή τιμής στους Ομότιμους Καθηγητές.
πηγή: https://foititikanea.gr/
